24.12.15

ANSIAS DO NADAL

(Sobre o Cantar dos Cantares, 2,8-14)
Ai, se soubese verte
coma o amado que vés correndo,
choutando coma un toliño
por min!

Ai, se puidese adiviñarte
albiscando as miñas fiestras,
asomando o teu rostro entre os meus enreixados,
cheo de amor por min!

Ai, se puidese escoitar a túa voz namorada
dicíndome ao corazón:
“érguete, amada miña,
fermosa miña
e ven.”

Ai, se puidese imaxinar sequera,
na miña vida,
no meu mundo,
contigo,
as flores nas campías,
os tempos de ruadas,
os gromos do figueiral,
as vides recendentes, 
coa túa xente pobre,
contigo!

Ai, se tivese por ti tanto ardor
como ti tes por min!
Ai, se gustase tanto da túa figura
como ti gustas da miña
--pobriño de min!--,
se ansiase tanto oír o teu falar
como ti ansías oír o meu!

Daquela si,
daquela sería o Nadal.


(sobre o Cantar dos Cantares 2, 8-14 e Lc 1, 39-45)

Ven,
dáme a man
-disme-,
queres que sexa o Nadal?
Ven comigo.

Ven,
corre, brinca,
á présa, apura,
coma o amado do Cantar por montes e outeiros,
como a mamá María por terras palestinas,
deixa o que fas,
axiña, 
non te embobes,
vamos.

Hai moito a quen visitar,
moita xente ignorada

a quen ver polas fiestras sequera
ou axexar entre as reixas,
para falarlles con voz de amadas,
e invitalas a entrar en rodas solidarias
e anunciarlles primaveras e ledicias,
gromos e recendos de vida
que curiosamente xa levan no seu seo.

Hai moitas Sabelas preñadas
na vellez,
cando ninguén nada esperaba xa,
moitas pobriñas de Deus
con vida no seu ventre
á espera de que chegue alguén
tocada, movida polo Espírito
para anunciar e celebrar fidelidades.
Vén,
axiña,
dáme a man,
déixate levar polo Espírito,
abre os ollos, os corazóns, a boca,…
berra,
proclama bendicións e agradecementos
asegura felicidades,
non te reprimas,
que Deus é xeneroso, abundante, espléndido.

Non o ves?
O mundo todo está tocado polo Espírito de Deus.

Saúdos, risas, apertas, bendicións, ledicias, cantos,
por nenos brincando nos ventres estériles!

Ven,
que sexa o Nadal,

que sexa o Nadal como queres.



                                    MANUEL  REGAL LEDO

1 comentario:

Lito dijo...

Siempre habrá una estrella que brillará. Y siempre habrá luz que nos alumbre y siempre habrá una nueva Navidad. Y siempre abriremos este blog para buscar ese saludo, ese gesto, ese canto a la solidaridad y a la amistad.
Manolo Regal ha sido tocado con el don de la espiritualidad solidaria, con la sensibilidad del humilde servidor que nos propone descubrir la grandeza del ser humano.
He leído sus poemas adulterando las rimas y convirtiéndolas en sencilla prosa. Su "saludo navideño" hay que leerlo de forma pausada y teniendo como fondo el Nacimiento de Giorgione, en donde flota el equilibrio y la paz.
Gracias, Manolo, porque nos invitas a querer y a pensar en los demás. Y gracias también a esos buenos "oficiantes" que hacen posible que esta ventana se abra y que a través de ella sepamos seguir siendo lo que somos, compañeros y amigos.
FELIZ NAVIDAD para todos
Un abrazo
RICARDO L. MARTINEZ BARROS